Życie Słowem

Jestem księdzem diecezji rzeszowskiej. Jakiś czas temu w komentarzu do Słów życia była wskazówka, że aby żyć Słowem należy wsłuchiwać się w wewnętrzny głos. Nie do końca pamiętałem o tym.

Właśnie jechałem na spotkanie księży. Było późne popołudnie. W połowie drogi zabrałem autostopowicza. Zapytał, czy nie jadę do Przemyśla bądź Przeworska. Odparłem: nie! Ale mogę cię kawałek podwieźć – bo wcześniej miałem już ułożoną w głowie najkrótszą i najszybszą trasę, by dotrzeć na spotkanie.

Mój pasażer zaczął opowiadać mi o sobie. Z jego słów wynikało, że aby wrócić do domu ma jeszcze sporo do przebycia, ale nie za bardzo wiedział, jak poruszać się po terenie, który miał przed sobą… jak wydostać się z dużego miasta, by złapać dalej stopa.

Moja wcześniej zaplanowana trasa pomijała to miasto, żeby było bliżej. Więc musiałem go wysadzić wcześniej, w nieznanym dla niego miejscu, przecież i tak go kawałek podwiozłem. I wtedy przyszła wewnętrzna refleksja: przecież się nie spieszysz na spotkanie. Możesz go podwieźć. Pojawiła się myśl: dla Ciebie Jezu, w nim. Nic nie mówiąc pasażerowi, postanowiłem, że zmienię trasę, pojadę trochę dalej, naokoło i wywiozę go w takie miejsce, by mógł bez problemu złapać kolejny transport do Przemyśla.

Gdy powiedziałem wewnątrz moje TAK, gdy straciłem swoją zaplanowaną trasę, nagle tuż przed nami, jakby spod ziemi, wyrósł TIR, a wcześniej w tym kierunku nie spotkaliśmy żadnego. Przez CB zapytałem kierowcę TIR-a, czy jedzie może do Przemyśla lub Przeworska. Odparł, że tak. Zapytałem, czy nie wziąłby pasażera, którego wiozę. Odrzekł, że może zabrać.  Rozmowie przysłuchiwał się pasażer. Wyprzedziłem TIR-a, zatrzymałem się na najbliższym przystanku.

Pasażer  pożegnał się ze mną z radością na twarzy, bo w ten sposób mógł pokonać ponad 2/3 drogi powrotnej do domu. A TIR zatrzymał się paręset metrów przed miejscem, gdzie miałem skręcać na swoją krótszą, zaplanowaną wcześniej trasę.