Emmaus Maria Voce: "Słowo Boże" - fragm.

Rocca di Papa, 21 września  2011

(...)  Zostaliśmy więc powołani, by powrócić do Ewangelii, starając się nią żyć w sposób szczególnie intensywny, pamiętając – jak sama Chiara nam to podkreśliła – że jest to największe, jedyne dziedzictwo, jakie chciała nam pozostawić. Pamiętacie? „Tym, którzy pójdą za tobą, pozostaw jedynie Ewangelię”.

Jeśli istnieje jakiś obraz, który wszyscy pamiętamy i który wspominamy ze wzruszeniem, jest to obraz ciemnej piwnicy, tej piwnicy, w której – przy świetle świecy – Chiara i jej pierwsze towarzyszki czytały Ewangelię. Miały w rękach tylko Ewangelię, tę małą książkę.(...)

Zatrzymajmy się na chwilę i zadajmy sobie pytanie: czy ta historia ma nam coś do powiedzenia dzisiaj, każdemu z nas osobiście i całemu Dziełu?

Jeśli rozglądniemy się wokół, możemy powiedzieć, że również my wszyscy, wciąż znajdujemy się w ciemnej piwnicy. Tą ciemną piwnicą jest świat, świat ze swoimi wyzwaniami, swoimi pytaniami, które wciąż na nowo do nas docierają.

Ciemna piwnica wymaga więc także naszej odpowiedzi, domaga się także od nas światła. I właśnie nam, Chiara przekazuje dziś na nowo Ewangelię. Wyłącznie Ewangelię.(...)

Osobiście i wszyscy razem pragniemy powtórzyć za Chiarą: „Gdyby absurdalnie założyć, że wszystkie Ewangelie na ziemi zostały zniszczone, pragnęłybyśmy żyć w taki sposób, by ludzie patrząc na nasze postępowanie, mogli niejako odtworzyć Ewangelię”.

(...) Wiemy, że podczas wojny, w czasie długich godzin w schronach przeciwlotniczych, zostały podkreślone te zdania Ewangelii, które bardziej mówiły o miłości: „Miłuj bliźniego swego: (Mt 19,19), „Miłujcie waszych nieprzyjaciół” (Mt 5,44), „Miłujcie się wzajemnie” (por J 15,17); Przed wszystkim miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim” (1P 4,8). Powinniśmy również dzisiaj wydobyć na nowo najgłębsze, prawdziwe znaczenie tych Słów.

Z tego nowego życia Bóg, w swej boskiej pedagogii, wzbudzał małe wspólnoty skupiający się na Słowie.

W tym wzajemnym podarowywaniu sobie doświadczeń charyzmat jaśniał wciąż nowym światłem, a w Ewangelii dostrzegało się nieskończony horyzont, do którego należy nieustannie dążyć, czyli ut omnes unun sint, aby wszyscy byli jedno; oraz klucz do jego urzeczywistnienia: Jezusa opuszczonego – który stawszy się nicością z miłości, przywrócił komunię z Bogiem i pomiędzy ludźmi.

(...) Ewangelia staje się więc prawem życia i przemienia mentalność każdego z ludzkiej w nadprzyrodzoną, a w konsekwencji, przez głęboką komunię między tymi wszystkimi, którzy pragną nią żyć, dokonywała przemiany społeczności ziemskiej w społeczność nadprzyrodzoną, zgodnie z zamysłem Boga wobec ludzkości.

„Nie można wejść do Raju – pisze Chiara – (...) jeśli wcześniej nie jesteśmy przemienieni w Słowo. Wejdziemy do Raju, jeśli uczynimy Słowo naszym, jeśli my sami będziemy Słowem”. Ale skoro prawda jest, że „w Niebie będziemy tylko Słowem Bożym”, już od teraz, na ziemi – zachęca nas – powinniśmy być wyłącznie Słowem Bożym”.(...)