Czym jest Mariapoli

W latach pięćdziesiątych, w niełatwym okresie powojennym, w którym z trudnością zabliźniają się wśród narodów europejskich rany zadane przez drugą wojnę światową, każdego lata w górach Trydentu, w północnych Włoszech, do pierwszej grupki rodzącego się Ruchu dołącza się coraz większa liczba młodzieży, rodzin, robotników, intelektualistów, polityków. Odwiedzają to miejsce osobistości ze świata polityki, jak premier Alcide De Gasperi. Tworzy się Mariapoli, ograniczony w czasie prototyp społeczeństwa odnowionego ewangeliczną miłością. Spotykają się Tyrolczycy i Włosi, Francuzi i Niemcy, wśród których topnieją nienawiść i urazy. Mariapoli powtarzają się do dnia dzisiejszego na pięciu kontynentach.

 

Na ich wzór powstaną w świecie „stałe Mariapoli”, miasteczka Ruchu (dziś już 35), różnie rozwinięte; pierwsze narodzi się w 1964 we Włoszech w Loppiano. Dzisiaj miasteczko liczy ponad 800 mieszkańców, 70 narodowości.

Nuta międzynarodowości zaczyna charakteryzować szybko rozprzestrzeniający się Ruch, początkowo w samych Włoszech, później, od 1952 w innych krajach europejskich i od 1958 na pozostałych kontynentach. W 1959 już ponad 10.000 osób dotarło do Fiera di Primiero w rejonie Trydentu. Reprezentują 27 narodowości z różnych kontynentów. Podczas tego Mariapoli, jak i później w 1960 we Fryburgu, Chiara Lubich, mówiąc do grup różnego pochodzenia o jedności narodów, przenosi na relacje pomiędzy narodami prawo miłości ewangelicznej i proponuje, by „kochać ojczyznę bliźniego jak własną”.

Ruch Focolari w skrócie

7 grudnia 1943 to wyjątkowa data dla Ruchu Focolari. Tego dnia młoda Chiara Lubich (1920-2008) pociągnięta nieskończoną miłością Boga poświęca Mu całe swoje życie – na zawsze. Dzień ten daje początek Ruchowi Focolari, który dziś istnieje 194 krajach i jest niejako odzwierciedleniem małego ludu składającego się z ludzi różnych narodowości, kultur, religii i pozycji społecznych. Swoje miejsce odnajdują w nim także osoby nie wyznające żadnego credo religijnego, ale pragnące wcielać w życie wartości takie jak powszechne braterstwo, sprawiedliwość społeczna, dobro wspólne. 

Pierwsze osoby, które, jak Chiara, pragną poświęcić życie dla tego wielkiego Ideału, jakim jest Bóg – Miłość, gromadzą się wokół niej bardzo szybko. Co więcej – rodzący się Ruch wychodzi  poza Trydent, poza region, poza Włochy…   aż po krańce świata!

W roku 1958 Ruch dociera do Ameryki Południowej, w 1961 do Ameryki Północnej. Dwa lata później do Afryki, 1966 do Azji, a rok potem Australii. Do Polski dociera on w latach sześćdziesiątych, i tak pierwsze letnie rekolekcje Ruchu zwane Mariapoli (Miasto Maryi) odbywają się w Zakopanem w 1969 roku. Zaraz potem powstają dwie wspólnoty życia konsekrowanego w Krakowie i we Wrocławiu. To właśnie w Krakowie Karol Wojtyła poznaje Ruch, jeszcze jako biskup krakowski.

Zadaniem Ruchu Focolari jest budowanie powszechnego braterstwa tak, aby dojść do ostatecznego celu, jakim jest realizacja modlitwy Jezusa:   aby wszyscy byli jedno.

Dlatego też Ruch Focolari podejmuje dialog na wszystkich możliwych płaszczyznach, z innymi ruchami w Kościele katolickim, dialog ekumeniczny, z wyznawcami innych religii, osobami o innych przekonaniach, a od kilkulat także dialog w różnych środowiskach kultury.

 

Ruch Focolari obejmuje obecnie ponad 2 miliony członków i sympatyków, poprzez wspólnoty osób konsekrowanych obecne na całym świecie, wiele gałęzi oraz ruchów o szerokim zasięgu, jak na przykład Ruch Nowe Rodziny czy Młodzież dla Zjednoczonego Świata.

W 1964 roku w Loppiano niedaleko Florencji powstaje pierwsze międzynarodowe miasteczko Ruchu Focolari. Po nim rodzą się inne – lokalne – w wielu miejscach świata, w tym także w Polsce w Trzciance koło Wilgi. Miasteczka są miniaturą nowego społeczeństwa, gdzie jedynym prawem jest miłość wzajemna, prawo Ewangelii, z którego wypływa pełna komunia wszystkich bogactw kulturalnych, duchowych i materialnych.